Podmiot Sakramentu Namaszczenia Chorych
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) nr 1528 przypomina, że „stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości”.
Według Kodeksu Prawa Kanonicznego (KPK) kan. 1004:
§1. „Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości.
§2. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze”.
Kan. 1007: „Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim”. Wynika z tego, że Sakramentu Namaszczenia Chorych nie mogą przyjmować osoby, które nie mogą otrzymać rozgrzeszenia w Sakramencie Pokuty i Pojednania, np. żyjące w konkubinacie.
Podmiot sakramentu namaszczenia chorych określa dokładniej Rytuał “Sakramenty chorych” (wyd. II poprawione, Katowice 1993 nn. 8-15).
Sakramentu tego można udzielić:
Nigdy nie udziela się żadnego sakramentu umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, modli się za zmarłego „aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa." Namaszczenia natomiast nie udziela (nr 15).
Jeśli istnieje poważna i uzasadniona wątpliwość, czy chory rzeczywiście już umarł można udzielić mu sakramentu namaszczenia bez żadnego warunku.