Architerktura kościoła
Łubowicki kościół jest budowlą, która łączy wszystkie charakterystyczne elementy koncepcji architektonicznej neogotyku. Są to: kolorystyka zewnętrzna, bazująca na czerwieni cegły i bieli kamienia, strzelistość - nazywana też wertykalizmem, lekkość, smukłość proporcji oraz oddzielenie prezbiterium od korpusu nawowego.
Neogotyk był kierunkiem w architekturze i sztukach zdobniczych, który odznaczał się nawrotem do form gotyku. Występował od końca XVIII do początku XX wieku. W nawrocie do gotyku widziano sposób na uzdrowienie architektury i środek oddziaływania etycznego na społeczeństwo. Gotycki system konstrukcyjny miał zapewnić budowlom monumentalne piękno, co widać na przykładzie kościoła w Łubowicach.
Kościół jest budowlą orientowaną, wydłużoną, trójnawową, rozplanowaną na rzucie krzyża łacińskiego. Wnętrze ma rozległe w partie korpusu, zwężające się w prezbiterium. Wymiary: długość 42 m, szerokość 15 m, wysokość wieży 40 m oraz transept 15 m szerokości. Powierzchnia użytkowa kościoła wynosi 734 m2 Do prezbiterium od strony północnej przylega zakrystia. Mury kościoła zostały wykonane z cegły klinkierowej, oparte są na fundamencie z kamienia wapiennego z cokołem ceglanym. Kościół nie jest podpiwniczony z wyjątkiem kotłowni zlokalizowanej pod lewym ramieniem krzyża rzutu kościoła i pod prezbiterium. Obecne pokrycie dachowe pochodzi z 2005 roku. Do świątyni prowadzą trzy wejścia: główne od zachodu i dwa boczne, z których jedno jest wejściem do zakrystii, a drugie obok bocznego ołtarza. Fasada zachodnia zakończona jest wieżą, która stanowi jednocześnie kruchtę. Pierwotnie wieża była wyższa, jednakże wskutek działań wojennych została uszkodzona i odbudowano ją tylko do połowy. W górnej części wieży zamontowane zostały zegary. Na wieży kościelnej znajdują się: krzyż, kula i kogut. Kula symbolizuje świat. Kogut według starej tradycji ludowej porannym pianiem budzi ludzi, aby poszli do Kościoła.
Z zewnątrz, w miejscu połączenia nawy głównej z prezbiterium, znajduje się jeszcze jedna mniejsza wieża, zakończona kulą i krzyżem. Za nią na końcu długości prezbiterium umieszczony jest krzyż.
Wieża jest zarazem dzwonnicą. Aktualnie zawieszone są w niej cztery dzwony. Największy dzwon nosi imię Św. Rodziny - Jezus, Maria, Józef, dzwon średni św. Jadwigi, a dzwon mały św. Anny. Z kolei na czwartym dzwonie został umieszczony napis fundatora tego dzwonu — Waldemar Zylla A. D. 2001 Schlüchtern.
Na zewnątrz kościoła, po lewej stronie, obok wejścia głównego znajduje się figura Pana Jezusa modlącego się w Ogrójcu, którego pokrzepia Anioł, zaś w tle znajduje się malowidło przedstawiające apostołów. Ponadto na placu przed kościołem znajduje się Pomnik Pokoju, poświęcony ofiarom wojen i przemocy, szczególnie na Śląsku. Ustawienie go przed łubowickim kościołem, miejscem współcześnie wiele znaczącym dla kultury polskiej i niemieckiej, ma swoją szczególną wymowę i zadanie. Świadczą o tym napisy: „Słowo Boże jest prawdą” oraz „Módl się i pracuj dla pokoju”. Pomnik powstał z inicjatywy dr G. Wodego, a jego budowę sfinansował książę raciborski Franz Albrecht. Uroczyste poświęcenie i odsłonięcie pomnika nastąpiło 2 sierpnia 1998 roku.
W miejscu centralnym, czyli absydzie, nazywanej inaczej prezbiterium, umieszczony jest ołtarz główny w stylu neogotyckim, rzeźbiony i podzielony na siedem części. W centralnym miejscu znajduje się Najświętsza Marya Panna, trzymająca Dzieciątko Jezus, która przekazuje św. Dominikowi różaniec. Po lewej stronie widnieje scena narodzenia Jezusa w Betlejem, zaś po prawej stronie uwieczniona została Ostatnia Wieczerza. Poniżej, patrząc od lewej strony dostrzegamy kolejno: św. Jadwigę Śląską, trzymającą kościół - symbolizujący jej zasługi w fundacjach kościołów i klasztorów na Śląsku; św. Pawła Apostoła, św. Piotra z kluczami, a także św. Elżbietę. Dodatkowo w prezbiterium znajdują się dwie figury z postaciami świętych. Po lewej stronie znajduje się św. Barbara, trzymająca w ręku kielich i miecz, które symbolizują jej męczeńską śmierć. Natomiast znajdująca się u jej stóp wieża symbolizuje więzienie, w którym była więziona. Pod figurą znajduje się pomieszczenie na oleje święte. Po prawej stronie została umieszczona figura św. Urbana — patrona rolników, który trzyma winogrono. Prezbiterium ozdobione zostało także trzema witrażami. Środkowy przedstawia scenę objawienia Matki Bożej w Lourdes. Po lewej stronie widnieje scena ofiarowania Pana Jezusa w świątyni, a po prawej zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie. Ponadto w prezbiterium po prawej stronie znajduje się wieczna lampka - zwracająca uwagę na obecność Chrystusa w tabernakulum.
Na ołtarzu soborowym znajdują się malowane na blasze sceny z Biblii. Patrząc od lewej strony, widzimy kolejno: ofiarę Melchizedeka z chleba i wina, Baranka Wielkanocnego oraz ofiarę Abrahama, który zamierzał złożyć w ofierze swego syna Izaaka
Ołtarze boczne usytuowane w korpusie nawowym wykonane są w tym samym stylu co ołtarz główny: są rzeźbione i ozdobione.
W nawie bocznej po lewej stronie znajduje się ołtarz Serca Pana Jezusa i św. Józefa. W centrum ołtarza znajduje się obraz, przedstawiający św. Józefa trzymającego na ręku Dzieciątko Jezus i podtrzymującego krzyż. Dzieciątko również dotyka i trzyma ten krzyż. Nad obrazem znajduje się krzyż z ukrzyżowanym Jezusem. W ołtarz wkomponowane są dwie płaskorzeźby: po lewej stronie przedstawiająca zaślubiny Matki Bożej ze św. Józefem, po prawej stronie przedstawiająca umierającego w obecności Jezusa i Maryi św. Józefa . Po lewej stronie tego ołtarza znajduje się figura św. Jacka, który trzyma monstrancję i figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Święty Jacek jest patronem całego Śląska. Po prawej stronie ołtarza znajduje się figura św. Teresy od Dzieciątka Jezus - zakonnicy trzymającej w ręku krzyż. Pod obrazem znajduje się figura Serca Pana Jezusa. Obok znajduje chrzcielnica, na której umieszczona została figurka św. Jana Chrzciciela udzielającego chrztu Jezusowi. Nad nią jest figura św. Floriana - patrona strażaków, który polewa wodą palący się budynek.
W lewej nawie bocznej znaduje się osobna kaplica, nosząca obecnie nazwę Kaplicy Maryjnej. W centralnym miejscu znajduje się stary obraz Matki Bożej Częstochowskiej, namalowany na desce. Jak się znalazł w parafii i w którym to było roku nikt nie wie. Niektórzy parafianie przypuszczają, że obraz mógł się znaleźć w parafii w czasach Kulturkampfu, a więc w drugiej połowie XIX wieku. Wtedy to parafie urządzały pielgrzymki do Częstochowy na Jasną Górę. W pielgrzymkach upatrywano pomoc i obronę dla kościoła, wiary i dla siebie. Często z pielgrzymek przywożono obrazy z wizerunkiem Matki Bożej. W związku z tym, prawdopodobnie taka jest historia obrazu, który znajduje się w tutejszym kościele.
Po prawej i lewej stronie obrazu zostały umieszczone figurki, przedstawiające klęczących i modlących się aniołów. Kaplicę zdobią witraże przedstawiające modlące się postacie. Przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, po prawej stronie znajduje się figura Niepokalanej Najświętszej Maryi Panny. Nad bocznym wejściem przed Kaplicą Maryjną umieszczono na ścianie figurę św. Jana Nepomucena — patrona spowiedników, który trzyma krzyż i lilię - symbole męczeństwa.
Stylową całość z ołtarzami stanowi ambona zamontowana przy filarze prawej nawy bocznej. Ambona jest ozdobiona czteroma płaskorzeźbami przedstawiającymi czterech ewangelistów: św. Marka, św. Mateusza, św. Jana i św. Łukasza. Nad amboną na filarze wisi krzyż z ukrzyżowanym Chrystusem.
W malaturze ołtarzy oraz ambony przeważają kolory typowe dla sztuki gotyku, a zatem purpura, czerwień, zieleń, błękit i złoto. Kolory miały swoje teologiczne znaczenie. Złoto oznaczało boski blask i chwałę zmartwychwstania; czerwień - krew Odkupiciela i męczenników, a także Ducha Świętego i miłość; zieleń - nadzieję, nowe życie, boskie zmiłowanie; błękit zaś - niebo, wiarę i prawdę, a także Najświętszą Maryę Pannę.
Wzdłuż każdej z naw zostały umieszczone na ścianach obrazy przedstawiające Drogę Krzyżową. Zostały one równomiernie rozmieszczone, na każdą ze stron po siedem stacji. Stacje drogi krzyżowej są obramowane neogotyckimi ramami.
W nawie bocznej po lewej stronie na ścianie znajduje się obraz Jezusa Miłosiernego. W nawie głównej na filarach umieszczone zostały dwie figury świętych: z lewej strony jest figura św. Franciszka z Dzieciątkiem Jezus, z prawej strony - figura św. Antoniego, trzymającego księgę Pisma Świętego. Figury te umieszczono w kościele nie bez powodu - odzwierciedlały one praktykowany tu kult i formy pobożności.
Pod chórem w nawach bocznych znajdują się dwa konfesjonały. Jeden z nich starszy, wykonany w stylu neogotyckim. Znajduje się tu także pieta Matki Bożej Bolesnej przeszytej mieczem, trzymającej na swym łonie Chrystusa zdjętego z krzyża.
W nawie głównej znajduje się osiem okien witrażowych, przedstawiających neogotycką ornamentykę (tzw. gomółki).
Posadzka w korpusie nawowym jest wykonana z płytek ceramicznych barwionych, biało - zielonych. Materiał doskonale harmonizuje z resztą wystroju, zwłaszcza z malaturą neogotyckiej stolarki.
W nawie głównej oraz w nawach bocznych ustawione są ławki. Nie są to jednak ławki z pierwotnego wyposażenia kościoła. Obecne ławki pochodzą z 1988 roku i zostały ufundowane z ofiar, które złożyli parafianie oraz brat zakonny Walenty Sługa.
Na chórze znajdują się organy elektronowe oraz nieczynne organy piszczałkowe z prospektem w stylu neogotyckim. Również cała struktura chóru nosi w sobie cechy neogotyku.
W przedsionku kościoła znajduje się krzyż z nad drzwiami witraż przedstawiający scenę z Ewangelii wg. św. Mateusza.
Opracowano na podstawie: Grzegorz Nowak, Dzieje parafii p.w. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Łubowicach w latach 1447-2005, Opole 2006, s. 80-86 (passim)